علم انتقال دیتا، تصویر و صدا با عبور نور از بین فیبرهای شفاف نازک را فیبر نوری می گویند. فناوری کابل فیبر نوری در مخابرات به خصوص برای انتقال دیتا برای فواصل طولانی جایگزین سیم های مسی شده است و کارکرد دیگر آن اتصال شبکه های LAN است. فیبر نوری در فایبر اسکوپ هم کاربرد دارد. فایبر اسکوپ دستگاهی است که از طریق آن می توان داخل بدن را دید.
ماده اصلی تشکیل دهنده فیبر نوری یک تار فیبر نازک است که از شیشه یا پلاستیک ساخته شده است. یک تار فیبر نوری حدود 125 میکرومتر اندازه دارد. Clad یا لایه بیرونی آن نیز همین اندازه است. مرکز یا سیلندر انتقالی داخلی ممکن است 10µm باشد. در روندی به نام "بازتاب داخلی"، پرتور نور در فیبر جریان پیدا می کند و می تواند با تضعیف بسیار کم، نور را در فواصل دور از داخل کر رد کند. میزان تضعیف در فواصل مختلف بستگی به میزان طول موج و مواد تشکیل دهنده فیبر دارد.
وقتی طراحی Clad فیبر در سال 1950 انجام شد ناخالصی که داشت باعث شد تنها از آن در فواصل کوتاه و آندوسکوپی استفاده گردد. در سال 1966، دو مهندس الکترونیک، چالز کاو و جوج هوکهام، روی استفاده از فیبر در مخابرات تحقیق کردند و در طی دو دهه توانستند شیشه فیبر شفافی را تولید کنند که از طریق آن سیگنال نور مادون قرمز تا 100 کیلومتر بدون دستگاه تقویت کننده ارسال می شد. در سال 2009 آقای کاو به سبب همین تحقیقات جایزه نوبل فیزیک را دریافت کرد. فیبرهای پلاستیکی از پلی متیل متاکریلات، پلی استریلن یا پلی کربنات ساخته می شوند. بسیار ارزان هستند و نسبت به شیشه انعطاف بیشتری دارند، اما به دلیل نرخ تضعیف بیشتر نسبت به کر شیشه ای در فواصل کوتاه استفاده می شوند مانند داخل ساختمان و اتومبیل.
